Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Όλες οι απόπειρες για αυτό το σημείωμα απέβησαν μάταιες… Ούτε απολογισμός, ούτε προβλέψεις, ούτε εκτιμήσεις…

Σε λίγες ώρες μπαίνουμε στο 2021, στην χρονιά ορόσημο για την σημερινή Ελίτ της Χώρας που θα προσπαθήσει σε συνθήκες πανδημίας να λειάνει τις “οξείες γωνίες” της Ιστορίας που ακόμη και σήμερα πληγώνουν το σώμα της νεοελληνικής εθνικής συνείδησης,κι εξακολουθούν να προκαλούν οδύνη στη θύμιση των παντοειδών βασανιστηρίων που υπέφεραν οι πρόγονοί μας 400 έως 500 και πλέον χρόνια υπό τα δεσμά του προαιώνιου Εχθρού!

Κάτι σαν το αποστειρωμένο βίντεο-κλίπ του Σαββόπουλου σε ένα έρημο Παναθηναϊκό Στάδιο με καστ χορευτών από διαφημίσεις γκοφρέτας με τη συνοδεία κλικαδόρων και κλακαδόρων…

Εμείς , ως σύγχρονοι ΝεοΈλληνες, απόγονοι Ρωμιών και Ραγιάδων , δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι οι προ-παππούδες κατάφεραν να επινοήσουν τους δικούς τους μηχανισμούς καταγραφής και συντήρησης της ιστορικής μνήμης και με αυτούς πορεύθηκαν ακόμη και στα πιο πηχτά σκοτάδια της δουλείας και της φαινομενικής υποταγής.

Πράγματι οι “Χριστιανικές Κοινότητες φτιάχνουν άλλους γαλαξίες” μέσα στους αιώνες με στήριγμα την Ελληνική Γλώσσα και την Ορθοδοξία.

Οι πιο ψαγμένοι θα μιλήσουν για τους ιδρυτικούς μύθους μιας εθνοκατασκευής…Οι μελετητές θα επισημάνουν ότι “η συγκρότηση κοινοτήτων είναι το αποτέλεσμα της επιθυμίας του ανθρώπου να διατηρεί ένα καταφύγιο ασφάλειας και αλληλεγγύης σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον και να ικανοποιεί την ανάγκη του να λαμβάνει μέρος στο κοινωνικό παιχνίδι των συλλογικών διαχωρισμών και διακρίσεων” …

Ας μην ξεχνάμε ότι το κύριο χαρακτηριστικό του κοινοτισμού, ήταν η συλλογική ευθύνη («αλληλεγγυότητα») που αν και πρωτίστως αφορούσε στις φοροδοτικές υποχρεώσεις της κοινότητας, ακολούθως λειτουργούσε ως πάγιο συνεκτικό στοιχείο των κοινοτήτων, το οποίο οδήγησε στην συνεκμετάλλευση αγρών, σε ανταποδοτικές εργασίες μεταξύ των μελών της κοινότητας, βοήθεια σε περιπτώσεις ασθένειας ή θανάτου, μέριμνα για την λειτουργία εκκλησιών, σχολείων, υπηρεσιών ασφάλειας ακόμα και υγείας ( βλέπε Κοινοτικό Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων στη Θεσσαλονίκη τον 18ο αιώνα, το οποίο αν λειτουργούσε σήμερα θα ελάφρυνε κατά πολύ την επιδημιολογική εικόνα της Θεσσαλονίκης…).

Το 2020 εδώ στην Θράκη μας, μάς θύμισε την αξία του κοινοτισμού τόσο στην Μάχη του Έβρου όσο και στην καθημερινή οργάνωσή σε συνθήκες πανδημίας.

Αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο μάθημα και η καλύτερη προπαρασκευή για να υποδεχθόυμε το 2021 και να τιμήσουμε την Επέτειο του 1821 έχοντας στο βάθος του μυαλού μας την ενδεχόμενη επαναφορά του κοινοτικού συστήματος ως αντίδραση στην οργάνωση του ψυχρού κεντρικού κράτους που όλο και περισσότερο φαίνεται να χάνει την επαφή του με την ενδοχώρα.

Καλή Χρονιά…. Έστω και με τον Κωδικό της Μετακίνησης 6.. Μέχρι νεωτέρας…