Φοβάμαι, όπως όλοι, τι σημαίνει αυτός ο περίφημος «φαύλος κύκλος» της βίας, που αδυνατούμε να τετραγωνίσουμε με τη λογική, την ανάλυση και με πιθανές ή παρακινδυνευμένες θεωρίες συνωμοσίας. Το σίγουρο είναι ότι οι δύο νεκροί δεν είναι κανενός είδους εύσημο στον αγώνα κατά του φασισμού, που σε καμία περίπτωση δεν προσωποποιείται σε νεαρά μέλη της Χρυσής Αυγής (η οποία μεταβλήθηκε από «εγκληματική συμμορία» και πάλι σε κόμμα).

Υποκλίνομαι! Έξω από τον κύκλο της βίας καταφέρνουν να βγουν οι άνθρωποι που πονάνε περισσότερο για τις νέες ζωές που χάθηκαν. Όπως η μητέρα του Παύλου Φύσσα είχε ζητήσει να σταματήσει ο κύκλος του αίματος στο δικό της παιδί, και ο πατέρας τώρα του Γιώργου Φουντούλη δήλωσε ότι στην κηδεία του γιου του «δεν θέλει ούτε αίμα, ούτε τιμή, ούτε παρουσία κομμάτων».

Αλλά και η μητέρα του τραυματισμένου Αλέξανδρου Γέροντα είπε ότι «το ίδιο αίμα τρέχει, ειδικά μέσα στα νέα παιδιά». Υποκλίνομαι, γιατί οι γονείς είναι οι μόνοι που θα δικαιολογούνταν να καταριούνται, να ζητάνε εκδίκηση, να μην είναι ψύχραιμοι αυτή την ώρα. Κι όμως…

Λυπάμαι τους ρεπόρτερς που όλο το Σαββατοκύριακο έλεγαν τα ίδια και τα ίδια στα κανάλια. Εκείνους από τον τόπο του φονικού, που έλεγαν σε επανάληψη πώς έγινε το κακό (στο τέλος είδα κι έναν καημένο να το παίζει σχεδόν παντομίμα, με τα χέρια του: εδώ, σ΄ αυτή την πόρτα, εκεί, σ΄ αυτό το σημείο…) αλλά και τους ρεπόρτερς έξω από το Γεννηματάς, να πρέπει να εξηγήσουν τη διαδρομή της σφαίρας, τις εξετάσεις, τα χειρουργεία. Όταν λένε να το παρακάνουν τα κανάλια, του δίνουν και καταλαβαίνει.

Ψωνίζω, άρα υπάρχω: ήταν κάποτε το σύνθημα την εποχή της ευζωίας. Τότε που μάθαμε και το shopping therapy και για να ξεδίνουμε του δώσαμε και κατάλαβε. Τώρα πάρα πολλά μαγαζιά έχουν κλείσει, τα υπόλοιπα χτυπάνε μύγες τις καθημερινές και οι περισσότεροι ζουν την εποχή που ο καταναλωτισμός, και μάλιστα ο άκρατος, είναι μακρινό όνειρο. Φυσικά δεν μπορούν να στερήσουν από εκείνους, κι ας είναι και λιγότεροι, το δικαίωμα να βγαίνουν μόνο την Κυριακή για τα ψώνια τους. Και ως αντι-Αντουανέτα, θα πω: «Δεν μπορεί επειδή εμείς δεν έχουμε ψωμί, να μη φάνε αυτοί το παντεσπάνι τους!».

Και του πουλιού το γάλα! Ρώτησα την κοπέλα έξω από τον Βασιλόπουλο της γειτονιάς μου, τι κόσμο είχε και μου απάντησε πολύ λίγο και για κάποια μικροπράγματα. Ρώτησα αν τους είπαν αν θα τους πληρώσουν έξτρα για την Κυριακή, αν θα πάρουν ρεπό και τέτοια… πεζά. «Δεν μας είπαν τίποτα ακόμη» είπε. Αυτά…

Ας πάνε στα Τζάμπο! Μετά πέρασα από την παλιά μου γειτονιά, όπου οι κάτοικοι προσπαθούν να μην κλείσει ένα πολιτιστικό κέντρο και ο Οργανισμός Νεολαίας Άθλησης – οι μπασκέτες που τα παιδιά ξεδίνουν, κυρίως τις Κυριακές. Ε, σιγά, ας πάνε στα Τζάμπο ή καμιά βόλτα στα μαγαζιά που θα είναι ανοιχτά! Η κυβέρνηση δεν μπορεί να φροντίζει για όλα: και για τους καταναλωτές της Κυριακής και για τα πολιτιστικά κέντρα και για τους χώρους αθλητισμού παιδιών και εφήβων…
πηγή: www.protothema.gr