Η Άννα Χατζησοφιά δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Σεναριογράφος πολλών ελληνικών σήριαλ, τα περισσότερα εκ των οποίων τα έχει γράψει μαζί με τον Χάρη Ρώμα μεταξύ των οποίων «Οι μεν και οι δεν», «Ο κακός βεζύρης», «Κωνσταντίνου και Ελένης», «Το καφέ της Χαράς».

Οι τελευταίες δυο σειρές αν και προβάλλονται για πολλοστή φορά στην ελληνική τηλεόραση, συνεχίζουν να σημειώνουν υψηλές τηλεθεάσεις.

Η ίδια ήταν υποψήφια (έκτη στο ψηφοδέλτιο επικρατείας) με τον ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές του 2009.

Η Άννα Χατζησοφιά βρέθηκε το βράδυ του Σαββάτου στην πόλη μας στο φεστιβάλ νεολαίας του Συνασπισμού ως κεντρική ομιλήτρια. Η ίδια δεν έκανε εισήγηση από καθέδρας αλλά αναπτύχθηκε μαζί της μια εποικοδομητική συζήτηση για τον πολιτισμό και τον ρόλο της τέχνης στην εποχή της κρίσης και πως μπορεί η τέχνη να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για την ανατροπή.  

Το Komotinipress είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει μαζί της στο περιθώριο του φεστιβάλ της νεολαίας του Συνασπισμού, μέσω του οποίου ήταν και μια  μια καλή ευκαιρία να  επισκεφτεί την πόλη μας η κ. Χατζησοφιά μιας και όπως μας ανέφερε είχε να έρθει περίπου είκοσι χρόνια στην Κομοτηνή.

Η τέχνη μπορεί να αφυπνίσει τον κόσμο αυτήν την εποχή;

«Ο κόσμος μπορεί να αφυπνίσει την τέχνη. Τα πράγματα είναι αμφίδρομα αλλά το να περιμένουμε κάποιους πεφωτισμένους καλλιτέχνες να περάσουν τα μηνύματά τους στον λαό κι ο λαός να ξυπνήσει, όχι δεν το πιστεύω. Αντίθετα πιστεύω ότι μέσα από τις διαδικασίες των λαϊκών κινητοποιήσεων βγαίνουν νέα πράγματα και νέα παιδιά. Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες κατευθύνονται αλλού από τις ανάγκες και τις επιταγές των καιρών , όσοι βέβαια είναι ευαίσθητοι και όσοι έχουν ενδιαφέρον και δυνατότητα. Αλλιώς δε νομίζω ότι από την τέχνη τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλού. Η τέχνη πάει από τα πράγματα.

Πως είναι τα πράγματα στο δικό σας τον χώρο;

«Εμείς έχουμε μεγάλη κρίση. Ειδικά όσοι ασχολούμαστε με την τηλεόραση, αντιθέτως στο θέατρο πάνε λίγο καλύτερα τα πράγματα. Ετοιμάζω δυο πράγματα στο θέατρο αλλά να δούμε πως θα πάνε κρίσης επιτρεπούσης. Ήδη από την κρίση του 2008 άρχισε και στο δικό μας τον χώρο γιατί η διαφήμιση πήρε από την πρώτη κρίση της Αμερικής  και μετά ήρθε και η δική μας. Η διαφήμιση είναι ο καθρέφτης της οικονομικής ζωής μιας δυτικής χώρας. Αυτή τη στιγμή η πίτα έχει περιοριστεί τόσο πολύ, έχει πέσει τόσο πολύ η διαφήμιση με αποτέλεσμα να υπάρχει ύφεση. Αλλά η κρίση είναι και δικαιολογία ταυτόχρονα. Με αφορμή και με δικαιολογία την κρίση κόβονται και οι επιδοτήσεις στο χώρο του πολιτισμού και του θεάτρου. Δε λέω ότι πρέπει να παραμείνουν όπως είχαν γιατί είχε παραγίνει αυτό το πράγμα, όποιος δηλαδή ήθελε απαιτούσε και ζητούσε για την τρέλα του, το όνειρό του κάποιον να το χρηματοδοτήσει. Δεν ήταν σωστό γιατί οι καλλιτέχνες είχαν καταντήσει μ’ έναν τρόπο κρατικοδίαιτοι. Αλλά από το ένα άκρο πάμε στο άλλο. Ενώ σπαταλιούνται πακτωλοί χρημάτων ακόμα και για το θεαθήναι, για φεστιβάλ και μετακλήσεις ξένων συγκροτημάτων, τα οποία βλέπουν μόνο «ημέτεροι» με προσκλήσεις και τα υψηλά κοινωνικά στρώματα γιατί είναι αδύνατο να πληρώσει κάποιος σήμερα το εισιτήριο. Ήταν δυσβάσταχτο πάντα το εισιτήριο για μια τετραμελή οικογένεια, ειδικά του Ηρωδείου και της Επιδαύρου, σήμερα είναι απαγορευτικό. Σπαταλιούνται, υπάρχουν χρήματα για τον πολιτισμό αλλά δε δίνονται πια και με αφορμή την κρίση τα έχουν κόψει από παντού. Η κρατική τηλεόραση, ανεξάρτητα αν θα πρέπει να γίνει μια αναμόρφωση ή όχι, έχει να κάνει ελληνικό πρόγραμμα με παραγωγές, σειρές και ντοκιμαντέρ κάτι χρόνια».

Στην ελληνική τηλεόραση κυριαρχούν τα τουρκικά σίριαλ…

«Έχει παραγίνει αυτό το πράγμα. Τα κανάλια προσφεύγουν σ’ αυτά σαν μια εύκολη και φτηνή λύση. Από τη Δευτέρα βάζουν και τα δύο μεγάλα κανάλια να παίζουν prime time το ένα απέναντι στο άλλο. Στην Κωνσταντινούπολη έβλεπα πιο πολύ ελληνική τηλεόραση γιατί έπιανα και ΕΡΤ δορυφορική! Το θέμα είναι ότι συνολικά έχει ξεπέσει πάρα πολύ η τηλεόραση. Ακόμα και τα ριάλιτι έχουν γίνει τόσο δεύτερα και φτηνά που πέρυσι βλέποντας ένα από αυτά είπα σ’ έναν φίλο μου «νοστάλγησα την εποχή του Τσάκα!». Έχουμε φτάσει να νοσταλγούμε το Βιg Brother! Είναι αυτά τα «Μην τα πεις στη νύφη» και τα «Real Housewives» τα οποία είναι πέραν πάσης φαντασίας! Με αφορμή την κρίση θεωρώ ότι κατεβάζουμε και αρκετά το αισθητικό επίπεδο του κόσμου. Τώρα δε που θα έπρεπε να γίνει μια αναμόρφωση της τηλεόρασης γιατί ο κόσμος κλείνεται στο σπίτι του. Στις επαρχίες πάντα δεν έχει ο κόσμος πολλές δυνατότητες αλλά και στην Αθήνα, υπάρχουν κι εγώ δεν ξέρω πόσα θέατρα, αλλά πόσοι άνθρωποι μπορούν πια να πάνε; Το φετινό χειμώνα δε θα μπορεί να πάει σχεδόν κανένας! Δεν έχουν να δουν τίποτα δυστυχώς στην τηλεόραση, η οποία αποτελεί μια διέξοδο για πολύ κόσμο. Κι αυτόν τον ρόλο που θα έπρεπε να παίξει η κρατική τηλεόραση δεν τον παίζει και το μόνο που κοιτάνε είναι η εξυγίανση! Έχει παραγίνει το πράγμα και κινούμαστε άναρχα εναντίον όλων. Πιστεύω όμως ότι οι νέοι έχουν αντιστάσεις, δημιουργούνται και φτιάχνονται πράγματα από τους νέους και βοηθάει πολύ το ιντερνετ σ’ αυτό. Μπορεί κάποιος με μηδέν έξοδα να δημιουργήσει ένα φιλμάκι, όχι ότι τα περισσότερα απ’ αυτά είναι τέχνη όμως υπάρχουν διέξοδοι. Η τέχνη  δε θα  χάσει το δρόμο της, θα τον βρει και τον βρίσκει πάντα. Το θέμα είναι να βρούμε εμείς το δρόμο μας».

Μπορεί να καταστεί και ευκαιρία η κρίση, να αλλάξουμε νοοτροπία και συμπεριφορά;

«Δεν πιστεύω ότι η συμπεριφορά μας έχει και κάτι πολύ κακό. Νομίζω ότι είναι  ύπουλη όλη αυτή η προπαγάνδα που προσπαθεί να μας δημιουργήσει ενοχές, προσπαθεί να φορτώσει στο υποσυνείδητό μας την κρίση και την ευθύνη για την κρίση. Δεν έχουμε ευθύνη. Όσοι έχουν κλέψει εφορίες και ποιος έχει κλέψει; Δεν είναι κλοπή που ο μικροεπαγγελματίας δε θα δώσει μια απόδειξη προσπαθώντας να επιβιώσει για να μπορέσει να πληρώσει τον γιατρό όταν θα κάνει επίσκεψη, από τη στιγμή που δεν έχουμε περίθαλψη. Το μεγάλο κεφάλαιο, οι μεγάλοι εργολάβοι, αυτοί έχουν ευθύνη για την κρίση. Ο μεσαίος και μικρός πολίτης γιατί έχει ευθύνη; Επειδή πήγαινε και μια φορά στο σκυλάδικο να τα σπάσει; Εντάξει, δε θα τον κρεμάσουμε επειδή δεν άκουγε όπερα! Ας είχανε άλλη παιδεία, άλλη κατεύθυνση για να άκουγε και όπερα που σε τελική ανάλυση δεν είναι και δικό μας είδος.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ξαναθυμηθούμε την αλληλεγγύη. Αυτό πρέπει να ξαναβρούμε σήμερα.  Δεν ξέρω πως είσαστε εδώ, αλλά στην Αθήνα τα πράγματα είναι πολύ άσχημα, κατεβαίνεις την μια μέρα να ψωνίσεις από το κρεοπωλείο και δεν ξέρεις εάν θα το βρεις την επόμενη μέρα ανοιχτό. Δεν το λέω στην τύχη. Μου συνέβη προχτές! Έκλεισε και το κρεοπωλείο της γειτονιάς μου και δεν είναι καμιά περιοχή μικρή, είναι το Μαρούσι, μια τεράστια περιοχή με πολύ κόσμο αλλά η κρίση είναι ανεξέλεγκτη. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας σε σχέση με το να βοηθήσουμε τον διπλανό μας για να βοηθήσει κι εκείνος και να βοηθηθούμε όλοι μαζί αυτή τη στιγμή. Κατά τ’άλλα μια χαρά είμαστε σαν άνθρωποι. Άλλοι φταίνε. Ο κόσμος έχει ευθύνη επειδή δεν αντιδρούσε αλλά από την άλλη δεν είναι υποχρεωμένος ο καθένας να κάθεται και να μελετάει πως είναι ο προϋπολογισμός του κράτους, τι κινήσεις κάνουν ώστε να τους ελέγξει. Η ευθύνη είναι του κεφαλαίου και των δυο μεγάλων κομμάτων που δεν κυβερνούσαν τόσα χρόνια αλλά κατασπαταλούσαν το δημόσιο χρήμα. Οι άνθρωποι είναι τα μεγάλα θύματα και γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον».  

Η εποχή μας αποτελεί πηγή έμπνευσης;

«Έκανα ένα σενάριο, μια σπονδυλωτή κωμωδία, με αφορμή την κρίση και το πήγα σε μια μεγάλη εταιρεία παραγωγής. Δεν το θέλανε γιατί σου λέει ο άλλος δε θέλει να βλέπει τα πράγματα που τον πειράζουνε αυτήν την εποχή. Δεν ξέρω αν είχαν δίκαιο ή άδικο. Ξέρω κι από κάποιους άλλους πολύ καλούς συναδέλφους που επίσης προσπάθησαν να κάνουν κάτι αντίστοιχο και δε βρήκαν χρήματα από πουθενά. Βέβαια χρήματα δεν υπάρχουν για να δοθούν για ταινίες αλλά θα μπορούσε να είναι η εποχή μας πηγή έμπνευσης. Με όσο ρίσκο και εάν εμπεριέχει το πώς θα αντιμετωπίσεις τους ήρωες σε μια τέτοια κρίση. Κι ένα σήριαλ που κάνει η φίλη μου,  η Ρένα Ρίγγα , αυτή τη στιγμή νομίζω ότι πολύ μαλακά θα το δει το θέμα γιατί ίσως  ακόμα είμαστε κι όλοι φρικαρισμένοι και δε θέλεις να βλέπεις την πραγματικότητά σου. Κι αυτό είναι διεθνές. Δεν είναι τυχαίο που θερίζουν πάλι ταινίες φαντασίας , τα εφηβικά με τα vampires, όλα αυτά τα  super natural. Όσο πιο δύσκολες είναι οι εποχές τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ξεφύγει».

Ψάχνει το παραμύθι…

«Ναι, ψάχνει το παραμύθι σαν διέξοδο και χαλάρωση. Και το δικαιούται γιατί δεν είναι ανάγκη να τον έχουμε κι εμείς με το πιστόλι στον κρόταφο και να του θυμίζουμε τη ζοφερή πραγματικότητα. Αλλά το θέμα τελικά δεν είναι ότι δε γίνονται πράγματα σε σχέση με την κρίση. Το θέμα είναι ότι δε γίνονται πράγματα γενικά! Αυτό είναι που έχει σταματήσει. Τώρα που ο κόσμος θέλει διεξόδους, τώρα είναι που του τις στερούν. Αυτό πρέπει να το πολεμήσουμε».

Συνέντευξη: Μπάμπης Καλπάνης