Του Νίκου Αρβανίτη

Αν θα πρέπει να γιορτάσουμε κάτι αυτές τις μέρες, ίσως, θα πρέπει αυτό να σχετίζεται με τις καθημερινές μας αρνήσεις υποταγής σε αυτόν τον εξωτερικό και εσωτερικό πόλεμο που βιώνουμε εδώ και καιρό.

Η Επέτειος του ΟΧΙ θα έπρεπε να προσδιορίζει το «εξωτερικό» ιστορικό πλαίσιο ενός πολέμου όπως αυτό περιγράφεται μέσα από ημερολόγια ελληνικών Στρατιωτικών Μονάδων που πολέμησαν στην Αλβανία το 1940 -41 και το «εσωτερικό» αυτό δηλ. της Πίστης και της Ψυχωμένης Αντίστασης που συνδέεται και με την Μεγάλη Εορτή της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου, η οποία εικονίζεται σε αφίσες της εποχής να σκεπάζει τον Έλληνα στρατιώτη.

Η επιτυχία των Ελλήνων ήταν αποτέλεσμα της ορθής προπαρασκευής, στην οποία περιλαμβάνονταν και τα επιτελικά σχέδια απόκρουσης του αντιπάλου και της ψυχικής δύναμης που χρειαζόταν οι στρατιώτες κατά τις στιγμές της επίθεσης.

Σήμερα χρειαζόμαστε Ηγέτες που ακολουθώντας το ιστορικό παράδειγμα του Έθνους και του Γένους μας θα μας οδηγήσουν τελέσφορα στο δρόμο της Εθνικής Επιβίωσης και Αναγέννησης αποκρούοντας εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς έχοντας πίστη στα Εθνικά Σύμβολα αλλά και στον «Θεό της Ελλάδας».

Μετά την χθεσινή «απρέπεια» σήμερα οι Επίσημοι ήταν εκεί, παρατεταγμένοι, πιστοί στον εθιμοτυπικό ρόλο τους. Οι κεντρικές αρτηρίες της Κομοτηνής γεμάτες από κόσμο, άδειες από τα Εθνικά Σύμβολα, χωρίς σημαιοστολισμό η Ηρώων, η Ορφέως και η Δημοκρίτου αλλά και η Πλατεία Ειρήνης.

Σε κάποια μπαλκόνια κυμάτιζε η Ελληνική Σημαία και στα χέρια των παιδιών της πόλης τα πλαστικά σημαιάκια που οι μικροπωλητές βρήκαν ευκαιρία να πουλήσουν μαζί με το μαλλί της γριάς. Τα Εθνικά Εμβατήρια ακούγονταν στο βάθος του δρόμου και η Ελληνική Σημαία σε κάποιες βιτρίνες μάζι με την Μπάρμπυ και τη Χιονάτη θύμιζαν την σημερινή επέτειο. Στην πλατεία κάποιοι κομματικοί νεολαίοι εκθέτουν τη δική τους ιστορική θεώρηση..

Και κάπως έτσι προχωράει η ιστορία..