Ολοκληρώνουμε εδώ το προχτεσινό θέμα μας (Οι ΕΛΜΕ, η ΓΣΕΕ, «τα παιδιά» και ΤΟ Σύστημα) με τη φυσική του συνέχεια, την θαυμαστική ανοχή της ελληνικής κοινωνίας στο «αναρχικό» μήνυμα, που αποκαλύπτει και την πολιτική της συμπεριφορά. Και κυρίως, με μια ανάλυση για το αδιέξοδο των «αναρχικών» αγώνων.

Τι συμπέρασμα βγάλαμε, λοιπόν, από την περιπέτεια που ευτυχώς κατέληξε αίσια και -κατά λάθος- οδήγησε σε μια εξέλιξη, που τιμά το κράτος δικαίου μας; Ότι νίκησε ο Ρωμανός, νίκησε και η «Αριστερά» που τον υιοθέτησε ως πρότυπο, αυτό έδειξε το πολιτικομηντιακό σύστημα. Και ότι -υιοθετώντας την λογική του εθνικού μικρού ήρωα, όπως την απέδωσε ο ίδιος στη δήλωσή του- «η Μαχητική Αναρχία είναι ηθικά, πολιτικά και πρακτικά ο μεγάλος νικητής». Υπάρχει και άλλη ανάγνωση, όμως, για το τι ακριβώς παίχτηκε μέσα από τον «άθλο» του «Νίκου», που θα δείξει στη συνέχεια ότι πάντοτε θα ταπεινώνεται από τη ζωή και θα χάνει ο αγώνας κάθε Αναρχάγγελου Ρωμανού.

                                       
Με πολλή ψυχάρα, είναι αλήθεια, ο «Νίκος» κέρδισε Πύρρεια νίκη, αλλά έχασε τη μεγάλη μάχη που έδωσε, γιατί υπέκυψε στην υπεροχή της πραγματικότητας. Έκανε θριαμβευτικές δηλώσεις προχτές, λοιπόν, περί νίκης της Αναρχίας. Άλλο, όμως, πέτυχε. Άρχισε από το άκαμπτο αδύνατο αίτημα, να καταργηθεί το κράτος δικαίου και σχεδόν να του δώσει τον ουρανό με τα άστρα. Και όταν είδε ότι αυτό δεν γίνεται, υποχώρησε σε άλλο αίτημα εφικτό, στο πλαίσιο του κράτους δικαίου, που ποτέ δεν παύθηκε. Μέσα από πολιτικές διεργασίες έκανε διαπραγματευτική συνδιαλλαγή με το κράτος και τους κανόνες του, αποδεχόμενος το κύρος του. Και μέσα από την πίεσή του να ψηφιστεί νόμος, που να θεραπεύει το πρόβλημά του, νομιμοποίησε τη δημοκρατία.

Έτσι, άθελά του, αντί να κάνει την Αναρχία να κερδίσει, πέτυχε να διευρύνει το ελληνικό κράτος δικαίου, το οποίο μάχεται δομικά (μισερά αντιτιθέμενος σε κάθε κράτος και κάθε δημοκρατία, αξίες που ένας αναρχικός «απαγορεύεται» να νομιμοποιεί). Και η ήττα του θα φανεί περισσότερο, όταν εκδηλωθεί ο συμβολισμός, όταν εμφανιστεί με βραχιολάκι στις εξετάσεις, τότε και μόνο τότε που θα το έχει επιτρέψει ο νόμος. Αυτό θα τον καταστήσει πιο σεμνό και λιγότερο αλαζόνα. Όπως κάθε φορά που η ζωή κάνει καλύτερους τους ανθρώπους, όταν μπερδεύουν την αλαζονική ασυδοσία με την ελευθερία. Χωρίς να είναι βέβαιο και ότι μετά την ήττα του θα σκεφτεί να επανεξετάσει και τα αδιέξοδα της ουτοπίας του.
                                        
Πέραν του ίδιου του Ρωμανού είχαμε και άλλα πεδία όπου επέδρασε το ανδραγάθημά του. Γιατί εδώ μπερδέψαμε τα προεκλογικά μας πάθη με το μείζον που είναι η Δημοκρατία. Και αντί να χωριστούμε σε από δω η δημοκρατία και από κει οι εχθροί της, το κάναμε από δω ο άθλιος φασίστας Σαμαράς και από κει οι αγωνιστές του Καλού. Ο κ. Σαμαράς μπορεί να είναι η εγγύηση της ακαμψίας του πελατειακού παρακράτους (μην ξεχνάμε ότι η άλλη είναι ο κ. Τσίπρας). Αλλά εδώ, η «Αριστερά» ταμπουρώθηκε πίσω από τον αντιπολιτικό «αναρχικό» αρνητή της δημοκρατίας μόνο και μόνο για να ψηφοθηρήσει πλήττοντας τον πολιτικό της αντίπαλο.

Κατά βάθος, έτσι η «Αριστερά» υπονόμευσε τη δημοκρατία. Όχι ως προς το αυτονόητο ζητούμενο της εξεύρεσης μιας λύσης στο αδιέξοδο, που ήταν και διευρυντική του κράτους δικαίου. Αλλά ως προς το συνολικό ηθικό έρεισμα που έδωσε στο κρεσέντο του επαναστατικού ντιριντάχτα ενός αρνητή της δημοκρατίας. Έτσι, τον στήριξε ηθικά για να είναι άκαρπα άκαμπτος, καθυστερώντας και την υποχώρησή του, που έφερε την τελική λύση. Έτσι που η ψυχοπονιάρα λαϊκισμένη κοινωνία μας έγινε για μια βδομάδα αναρχική μέχρι νεοτέρας…

Έτσι και η αντίληψη που έχουμε για τα πράγματα είναι πάντα λίγο χύμα. Και αλλάζει (στο εντελώς ό, τι να ‘ναι), κατά την πολωτική λογική, από δω η δημοκρατία μου και από κει το αίσθημά μου, που πάντοτε τσακώνονται. Στην υπόθεση Ρωμανού, μας βγήκαν, ένα μπλοκ ο κακός Σαμαράς και ένα άλλο μπλοκ η καλή «Αριστερά» με («τα παιδιά» δηλαδή) την Αναρχία. Όπως στην αγανάκτηση κατά του μνημονίου (που ήταν αγανάκτηση για κάτι άλλο) είχαμε ένα μπλοκ ο κακός Γιωργάκης και ένα άλλο μπλοκ οι καλοί αντιμνημονιακοί. Ενώ αργότερα οι κακοί μνημονιακοί άλλαξαν, φύγε συ Γιωργάκη, έλα συ Σαμαρά και καλοί έγιναν οι αγνές δυνάμεις του σημερινού αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού.

Ποτέ στον τόπο μας δεν υπάρχει Εθνική Αντιδικτατορική Αντιτρομοκρατική Δημοκρατική Ενότητα. Πάντα η (οποιαδήποτε) καλή λαϊκισμένη Αντιπολίτευση τακιμιάζει με τα τέρατα για να κερδίσει την Συμπολίτευση εις βάρος του τόπου. Η φαιδρότητα της εθνικής πορτοκαλέας έγκειται στο ότι πάντα ως ελληνική κοινωνία τα έχουμε όλα έχουμε αντάξια του βαλκανικού σκοταδισμού μας, (μεταξύ άλλων:) πολιτικό σύστημα, «Αριστερά» και τρομοκρατία.

Ο «θρίαμβος» του Αναρχάγγελου Ρωμανού καταγράφηκε ως συναρπαστικά απόλυτος και διπλός. Τόσο στους αντικρατικούς κρατιστές «αναρχικούς», όσο και στην κοινωνία, που ταυτίζεται μαζί τους, σε ντελίριο αγωνιστικού ντιριντάχτα, με μπροστάρη την «Αριστερά». Οπουδήποτε στον κόσμο, μια Αριστερά δεν θα τα πήγαινε καλά με τους αναρχικούς που αδιαφορούν περί Δεξιάς και Αριστεράς… Και οι «αναρχικοί», όμως, (μόνο) εδώ είναι αντιφασίστες, αλλά δεν είναι και αντικομμουνιστές, αφού είναι και λίγο σταλινικοί… Είναι αντικρατικοί, αλλά είναι και αντιμνημονιακοί… Γίνονται, όμως, έτσι, νευρικοί εραστές της εξουσίας.

Λες και ένας αναρχικός νοιάζεται για το πώς ένα κράτος «εξαθλιώνει», μνημονιακά ή αντιμνημονιακά, την κοινωνία… Ή επίσης νοιάζεται για την «πρωτοπορία της εργατικής τάξης», λες και θα «απελευθερώσει» την κοινωνία μέσω της Δικτατορίας του Προλεταριάτου… Ούτε και αυτό το αποκλείει ευθέως ποτέ, βέβαια, για να γελάμε και λίγο… Αυτά ισχύουν, όμως, και αντίστροφα. Η κρατικιστική «Αριστερά» θεωρεί τους αντικρατικούς αναρχικούς συναγωνιστές της… Για να γελάμε ακόμα περισσότερο… Αφού, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, όπου υπάρχει η στοιχειώδης επαφή με τον ορθό λόγο, οι αναρχικοί με τους Μ-Λ είναι θανάσιμοι εχθροί.

                                           
Αταξική κοινωνία, ο παράκλητος παράδεισος όλων των τελεολογικών θρησκειών (θεολογικών και ιδεολογικών), δεν θα υπάρξει ποτέ. Για να υπάρξει, θα έπρεπε δομικά να εδράζεται σε μια αδύνατη προϋπόθεση. Στο να πάψει να είναι ο άνθρωπος νοήμων και αντιφατικός… Ούτε θα υπάρξει ποτέ κοινωνία ευτυχισμένων ανθρώπων, γιατί αυτό τους το απαγορεύει η ανθρώπινη φύση τους. Όπως έχει προείπει και ο εθνικός μας ποιητής Διονύσης Σαββόπουλος «η ευτυχία τζιέρι μου, είναι την για τα ζώα». Ας τα δούμε όλα αυτά αναλυτικά.

Η ζωή έδειξε μετά τον Μαρξ ότι ποτέ δεν θα πιάσει καμιά λοβοτομή σε κανένα εγκέφαλο, αλλάζοντας το ανθρώπινο είδος δια της ναζιστικής ή άλλης ευγονικής μεθόδου. Άρα και ποτέ δεν θα απεμπολήσει ο άνθρωπος την δομική του ιδιότητα να είναι νοήμων και αντιφατικός. Πάντα θα οργανώνει πυραμιδοειδή καταπιεστικά εξουσιαστικά σχήματα, γιατί πάντα θα χρειάζεται μια απόφαση «από πάνω» για ένα δύσκολο θέμα, εκεί που δεν υπάρχει η πολυτέλεια μιας αμεσοδημοκρατικής χαλαρότητας. Κάθε συλλογικός φορέας σε κατάσταση διαχείρισης κρίσεων, όπως π.χ. ένα νοσοκομείο, ένα πλοίο στη φουρτούνα, μια επιχείρηση, μια κολλεκτίβα, δεν μπορεί να λειτουργήσει ποτέ αποκεντρωτικά. Κάθε ομάδα πάνω από δύο ανθρώπων δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης.

Επίσης, ποτέ δεν θα ξεχάσει ο άνθρωπος να θέλει να «έχει», είτε ατομικά είτε συλλογικά, όχι όμως οικουμενικά, μια σχέση ιδιοκτησίας για κάποια από τα δημιουργήματά του. Αντίθετα, προφανώς, άλλοι νοήμονες και αντιφατικοί άνθρωποι μπορεί να θεωρούν ενοχλητικά και «αντίπαλα» έως και εχθρικά» αυτά τα δημιουργήματα. Ή και ελκυστικά για να τα διεκδικήσουν, χωρίς να το δικαιούνται, μια που το περί δικαίου αίσθημα δεν φυτεύεται και αυτό οικουμενικά, με καμιά λοβοτομή επίσης.

Πάντα θα έρχεται ένας ηλίθιος ή τραμπούκος, δηλαδή, που του έχει λασκάρει μια βίδα και δεν θα σέβεται το θέλω των άλλων. Έστω και ένας μόνο να είναι, έστω και λίγοι δηλαδή, πάντα θα χρειάζεται ένας συλλογικός θεσμός καταστολής του παραβατικού του θέλω (με σχετικά μέτρα βίας), που θα έρχεται σε αντίθεση με το θέλω των περισσότερων. Αυτή την ανθρώπινη ανωμαλία καμιά λοβοτομή δεν θα μπορέσει να την κόψει, όση βία και αν ασκήσουν, όσοι «επαναστάτες» κομισσάριοι υπηρέτες του καλού και αν πέσουν με φόρα και με χατζάρες επάνω της. Η ανθρώπινη φύση ποτέ δεν θα πάψει να είναι αντιφατική, με καμία πρόσκαιρη ή μακρόχρονη άσκηση βίας.

                                      
Πάσχει από το Σύνδρομο του Ξέρξη, όποιος νομίζει ότι μπορεί να καταστείλει με βία την ανθρώπινη αντιφατικότητα. Είναι γνωστό πως όταν ο Ξέρξης, ο Αυτοκράτορας των Περσών, ξεκίνησε να καταλάβει την ενοχλητική Ελλάδα, έστησε γέφυρες επί πλοίων, για να περάσει τον στρατό του απέναντι στη Θράκη από τα Δαρδανέλλια. Ο καιρός, όμως, του πήγε κόντρα και θύμωσε, γιατί η φουρτούνα τσάκισε τις γέφυρες και απέφερε τεράστιες απώλειες ανθρώπων, μηχανών και προμηθειών στον βυθό του θαλάσσιου στενού… Η απάντησή του ήταν άμεση. Διέταξε να δείρουν τη θάλασσα δια ραβδισμού και μετά να την αλυσοδέσουν, ώσπου να την δαμάσει. Αλλά η θάλασσα δεν ήθελε να υπακούσει, ούτε στο φοβερό ξύλο που έφαγε από τον Ξέρξη, οπότε κι αυτός τα μάζεψε και γύρισε πίσω…

Η ανθρώπινη κοινωνία, λοιπόν, όπως την περιγράψαμε προηγουμένως, δεν υπόκειται σε καμία λογική «δια της βίας θα σε κάνω έτσι ή αλλιώς, ώστε να γίνεις τέλεια». Πολλοί τρελοί επιστήμονες κατά καιρούς επινοούν «τέλειες» θεωρίες, που όλα τα αλέθουν, και κάνουν τους τζιχαντιστές απολογητές τους να θέλουν με το ζόρι να τις επιβάλουν στους υπόλοιπους. Τότε δημιουργείται εμπλοκή… Και χύνεται πολύ αίμα, ώσπου να καταλάβουν οι ζηλωτές κομισσάριοι ότι, λάθος, μια παρεξήγηση ήταν και πάει πέρασε. Αλλά, δυστυχώς, όσοι και όσα χάθηκαν εξ αιτίας της παρεξήγησης αυτής, δεν γυρίζουν πίσω.

Σε μια παλιά ελληνική ταινία εμφανίζεται καλοπροαίρετος τρελός σε φρενοκομείο, που κρατάει φαλτσέτα και πλησιάζει αθώους επισκέπτες. Και τους λέει: «φίλε θέλεις να σου κάνω μια εγχειρισούλα να γίνεις καλά; Δεν θα πονέσεις! Μία εγχειρισούλα πάνω από τα ρούχα!». Τέτοιοι σωτήρες, πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στην Ιστορία του Ανθρώπινου Πολιτισμού. Αιτία τους; Το γεγονός ότι εξοργίζονται από την εγγενή στον άνθρωπο αντιφατικότητα που κάνει αέναα άδικη την κοινωνία. Και σου λένε, εγώ βρήκα τη συνταγή να την κάνω δίκαιη!

Οπότε, βασανίζουν την κοινωνία προσπαθώντας να την φέρουν στο δικό τους δίκαιο προκρούστειο κρεβάτι για μια εγχειρισούλα πάνω από τα ρούχα. Και όσο η κοινωνία δεν γίνεται δίκαιη, τόσο εκνευρίζονται. Αφού το ξέρουν, οι μεγάλες θρησκείες τούς έχουν υποσχεθεί, ότι κάποτε θα τον φέρουν τον Παράδεισο, νομοτελειακά όμως. Έτσι δεν τους περνάει ποτέ από το μυαλό, μήπως είναι μάταιο το όραμά τους, να επιδιώκουν να μας σώσουν ολοκληρωτικά. Και μήπως είναι καλύτερο και αποδοτικότερο να προσπαθούν χαλαρά να πετυχαίνουν διαρκή βελτίωση. Κάτι που είναι εφικτό, ποτέ τέλειο, αλλά πάντα αποτελεσματικότερο από το τίποτε (έως πισωγύρισμα) που φέρνει η πάντα ανεκπλήρωτη (όποια και αν είναι) Απόλυτη Αλήθεια.

                                 
Άλλοτε το όραμά τους να μας σώσουν, προσπαθούν να το υλοποιήσουν χαλαρά, αφού μας ρωτάνε κιόλας και αν δεν θέλουμε μας αφήνουν ήσυχους. Άλλοτε, όμως, προσπαθούν να μας το επιβάλουν με το στανιό, αφού τους πνίγει το δίκιο. Ίσως γιατί δεν έτυχε να ανακαλύψουνε τις χαρές του έρωτα, που λύνει τις νευροπάθειες και κάνει τους ανθρώπους πιο κουλ. Κανείς δεν τους υπέδειξε το «Make love not war». Είναι να μην σου λάχει, λοιπόν, την κρίσιμη στιγμή, να βρίσκεσαι στην εμβέλεια της δραστηριότητας τέτοιων χαρακτήρων.

Πάντα θα υπάρχουν κάποια καμένα μυαλά που θα καίνε ανεξέλεγκτα την διαλυμένη κοινωνία και θα προετοιμάζουν ένα νέο φασιστικό εγχείρημα εναντίον της. Έτσι δεν ξέρεις από πού θα σου ‘ρθει ένας τυπάκος, που θέλει για το καλό της ανθρωπότητας να κάψει το ιστορικό μνημείο του Κινηματογράφου «Αττικόν». Και να μην τον νοιάζει αν τυχαία είσαι και εσύ αποκλεισμένος μέσα, αφού δονείται από το δόγμα «κανείς δεν είναι αθώος». Και να βλέπει την φωτιά και να λέει «τα όμορφα κτίρια όμορφα καίγονται, ακόμα καλύτερα αν μέσα τους καίγεται και κάποιος Άλλος, διαφορετικός από μας, κάποιος που μισούμε».

Κάτι τέτοιο συνέβη έμπρακτα στη ΜΑΡΦΙΝ, άσχετα αν κάποιοι αντεξουσιαστές το ήθελαν και κάποιοι άλλοι όχι και στενοχωρέθηκαν έως και εξοργίστηκαν. Δεν έχουν όλες οι «συλλογικότητες» την ίδια αντίληψη περί διαχείρισης της βίας… Άλλωστε όλοι το ξέρουμε, κι εμείς και «τα παιδιά», ότι μόνο από τύχη δεν είχαμε πολλές ΜΑΡΦΙΝ σε όλα αυτά τα καυτερά επεισόδια από το 2008 και μετά… Γενικότερα, λοιπόν, τέτοιοι Νέρωνες ποτέ δεν θα πάψουν να υπάρχουν. Γιατί καμιά επαναστατική λοβοτομή δεν θα μπορέσει να απαγορεύσει στην ανθρώπινη φύση, πάντα να υπάρχουν όμορφα μυαλά, που όμορφα καίγονται και τότε προκαλούν προβλήματα στους Άλλους…

                                          ***
Θυμίζουμε, επίσης, («Μικροαστική σαλάτα») ξανά τούτο. Η βία είναι κάτι σαν την εντροπία. Πολλή βία, λίγο αποτέλεσμα, όπως πολλή εντροπία, λίγο έργο… Αν κάτι δεν γίνει καλά σε πιο σύνθετο επίπεδο με απαιτητικό τρόπο και υψηλό αποτέλεσμα, τότε κινδυνεύει να γίνει χυδαία στο χαμηλότερο επίπεδο, αυτό της βίας, που παράγει φτωχό αποτέλεσμα. Αυτό και τα υπόλοιπα που βρίσκονται στο εν λόγω κείμενο, ας το ξανασκεφτούν οι ρέκτες του σπάω και καίω, άρα υπάρχω. Το χωρίς βία αποτέλεσμα είναι πιο χιούμαν φρέντλυ, πιο «ανθρώπινο». Αν φυσικά συνομολογήσουμε ως «αντικειμενικό» το κριτήριο ότι έτσι πονούν λιγότεροι και ευημερούν περισσότεροι.

Η ανθρώπινη εμπειρία, πολλά χρόνια μετά από τα Ευαγγέλια των τελεολογικών θρησκειών, έμαθε ότι η βία μπορεί να υποστηρίξει μια αλλαγή (ποιοτικό άλμα) πρόσκαιρα, σχεδόν στιγμιαία με ιστορικούς όρους. Στη συνέχεια, ό, τι υποστηρίζεται με βία, καταρρέει αργά ή γρήγορα και προκαλεί ασύμμετρα πισωγυρίσματα, που όποιος δεν τα κατάλαβε, είκοσι πέντε χρόνια τώρα, πρέπει να έχει κάποιο θέμα… Το γιν θέλει και το γιανγκ του. Το τυφλό μίσος φέρνει μόνο καταστροφή για την καταστροφή. Χρειάζεται και λίγη αγάπη για να φέρει και δημιουργία. Σκέτη καταστροφή, χωρίς δημιουργία δεν γίνεται, είναι ανωμαλία, όσο παρανοϊκό μίσος και αν θεριεύει μέσα σου…. Άσε που είναι οφθαλμοφανής στραβωμάρα, να σε νοιάζει μοναχά η ελευθερία σου, που κρίνεις εσύ ως ανώτερη από εκείνου που μισείς…

                                      
Μόνο κατά τούτο μοιάζουνε, λοιπόν, μεταξύ τους οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές. Ότι έχουνε κοινό τελικό στόχο, την αδύνατη αταξική κοινωνία. Αλλά οι μεν πρώτοι θέλουν να την επιβάλουν άμεσα, θεωρώντας την εφικτή, εφόσον διαλύσουν τις δομές του κράτους. Ενώ οι δεύτεροι προσπαθούν να την επιβάλουν μέσω ενός άλλου παρανοϊκού σχεδίου, που είναι η Δικτατορία του Προλεταριάτου, μέσω ενός ισχυρού κράτους. Αυτό θα μας κάνει την εγχειρισούλα πάνω από τα ρούχα και θα μας βγάλει από τον εγκέφαλο την έμφυτη διάθεση, να δημιουργούμε και να θέλουμε το δημιούργημά μας να το ιδιοποιούμαστε. Και μετά μόλις πετύχει η εγχειρισούλα, τσουπ! θα έρθει ο αταξικός παράδεισος και θα τρώμε όλοι πιλάφι με μέλι. Ενώ οι αναρχικοί μας φέρνουνε στον Παράδεισο με τη μία, χωρίς τέτοιες περικοκλάδες.

Όπως όλα τα μεγάλα εγκλήματα ξεκινούν από τις καλύτερες προθέσεις, έτσι και των δύο αυτών κατηγοριών σωτήρων οι προθέσεις είναι οι καλύτερες. Αλλά στο φινάλε εμπίπτουν στη γενικευμένη κατηγορία της Κοινοτοπίας του Κακού. Δρουν έτσι διότι είναι βέβαιοι ότι καλώς έτσι επιβάλλεται να γίνουν τα πράγματα. Συχνά προλαβαίνουν πριν τελευτήσουν να ζήσουν τη χάλαση του ορμητικού τους (τελικά αντικοινωνικού) οράματος, ανακαλύπτοντας ότι πράγματι, τελικά ποτέ δεν θα γίνει πραγματικότητα το αδύνατον.

Η ζωή είναι μια πραγματική κατάσταση που θα είναι πάντα ατελής. Άλλοι θα προτείνουν να την αφήνουμε, όπως πάει μόνη της. Άλλοι να την αλλάζουμε, κατά πώς θέλουν οι περισσότεροι. Αλλά, πάντα θα ταπεινώνεται, όποιος θα προσπαθεί να επιβάλει την αδύνατη τελειότητα δια της βίας, αφού ματώσει άσχημα την κοινωνία…

Ενώ αξίζει πάντα να αγωνιζόμαστε με ρεαλιστικούς τρόπους, για να κυνηγάμε χαλαρά την ουτοπία, αλλά εν γνώσει μας ότι δεν θα την φτάσουμε ποτέ. Έτσι, όμως, θα πετυχαίνουμε διαρκή βελτίωση, με αδιάκοπες διορθωτικές πορείες, πάντα αναγκαίες, αφού δεν προϋπάρχει τέλεια λύση. Και αυτό είναι κάτι πολύ σπουδαίο, πολύτιμο, άξιο να του αφιερώσεις και όλη τη ζωή σου. Δεν χάνει να ρίξει μια ματιά και κατά δω ο Νίκος (αφού ξεμεθύσει από το θηριώδες επικοινωνιακό γκραν σουξέ), έτσι δεν θα ταπεινωθεί ποτέ το όραμά του.