Ενημερωτική ημερίδα στο 1^ο Μειονοτικό Σχολείο Κομοτηνής, με θέμα τις αιτίες και την αντιμετώπιση της ενδοσχολικής βίας και του εκφοβισμού ,

οργάνωσαν την Παρασκευή, το Κέντρο Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης-Europe Direct Κομοτηνής, η Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης και η Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου (Ε.Ψ.Υ.Π.Ε.). Σκοπός της ημερίδας ήταν η ενημέρωση των εκπαιδευτικών, ώστε να δοθούν και απαντήσεις στα ερωτήματά τους για την  πρωτογενή και δευτερογενή πρόληψη του εκφοβισμού και της βίας μεταξύ των μαθητών στα σχολεία. Επίσης την Παρασκευή το απόγευμα, πραγματοποιήθηκε και σεμινάριο με το ίδιο θέμα, που απευθυνόταν στους εθελοντές του Κέντρου Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης.

Ο Χάρης Ασημόπουλος, κοινωνικός λειτουργός και Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας στο ΤΕΙ Αθηνών, συνέδεσε άμεσα το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας με τα μείζονα κοινωνικά προβλήματα, όπως η οικονομική κρίση. Η οικονομική κρίση πράγματι ενισχύει, όπως ανέφερε, τα φαινόμενα ενδοσχολικής βίας. «Εμείς οι μεγάλοι, ζούμε πολλές απώλειες από την οικονομική κρίση. Απώλεια εισοδήματος, απώλεια εργασίας, απώλεια σχέσεων, απώλεια αυτοεκτίμησης». «Όλες αυτές οι απώλειες», πρόσθεσε ο κ. Ασημόπουλος, «είναι παράγοντες στρες για εμάς τους μεγάλους, κάτι που επηρεάζει τη συναισθηματική ατμόσφαιρα στην οικογένεια. Όμως εμείς οι μεγάλοι δε μιλάμε για αυτά που μας συμβαίνουν, ενδεχομένως μάλιστα να αισθανόμαστε και κάποια ενοχή προς τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας όμως δεν έχουν εξηγήσεις για κάτι που καταλαβαίνουν ότι έχει αλλάξει στο σπίτι, πιέζονται ψυχικά και συναισθηματικά και τελικά για να διαχειριστούν αυτά τα δύσκολα συναισθήματα Δεν μπορούν να σκεφτούν το τι συμβαίνει, αλλά κάνουν πράξεις για κάτι που αισθάνονται. Κι αυτές οι πράξεις μπορεί να είναι άσκηση βίας στο σχολείο».

Σύμφωνα με στοιχεία, ένα ποσοστό περίπου 7-15% των μαθητών από το δημοτικό πέφτουν θύματα βίας στα σχολεία κι ένα 5% περίπου των μαθητών ασκούν βία στους συμμαθητές τους.

Καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη του φαινομένου κατέχουν τα παιδιά, που δεν εμπλέκονται στα περιστατικά, αλλά κατέχουν θέσεις παρατηρητών. Ως προς τους μαθητές που ασκούν βία σε συμμαθητές τους, βάσει μελετών φαίνεται ότι «υπάρχει μια τάση να είναι παιδιά, συναισθηματικά ανώριμα, παιδιά τα οποία δεν έχουν συναίσθηση και δε νοιώθουν τύψεις γι’ αυτό που κάνουν, είναι πολύ παρορμητικά και μπορούν πολύ εύκολα να ξεφύγουν από οποιεσδήποτε καταστάσεις και να χρησιμοποιούν οποιαδήποτε δικαιολογία στους ενήλικες». Στον αντίποδα, οι μαθητές που πέφτουν θύματα βίας, διαφαίνεται ότι «είναι παιδιά, που κι αυτά είναι συναισθηματικά ανώριμα, παιδιά που είναι υπερπροστατευμένα από τις οικογένειές τους, δεν έχουν ομαδική νοοτροπία, δεν είναι ανταγωνιστικά κι είναι συνήθως μοναχικά κι απομονωμένα στο σχολείο πρόληψης, στοχεύοντας στο να αναπτύξουν όλοι οι μαθητές μια στάση τέτοια, που να αποδυναμώνει το φαινόμενο, πιστεύουμε ότι τότε μπορούμε να το διαχειριστούμε και να το μειώσουμε».