Αγαπητοί συμπολίτες, συναγωνιστές και Αδερφοί.

Η περίοδος που διανύουμε μέσα σε όλα τα άλλα είναι άριστη ευκαιρία για ενδοσκόπηση, ενδυνάμωση, ανακατάταξη στόχων, γιατί όχι και αναπροσαρμογή μας στις νέες καταστάσεις που βιώνουμε μαζί με τα παιδιά μας.

Έχοντας όλοι πολλάκις εκ των προτέρων βιώσει εθελοντικό εγκλεισμό εν οίκω, κοινωνικό αποκλεισμό και περιθωριοποίηση είμαστε οι λιγότερο θιγμένοι από το ότι όλοι καθόμαστε μέσα και θα έπρεπε να το κάνουμε με Αγάπη και ενδιαφέρον ο ένας προς τον άλλο κι όχι με φόβο, τρομολαγνεία και ρατσιστική συμπεριφορά. Δεν είμαστε αθάνατοι μέχρι χτες και ήρθε η ασθένεια αυτή να μας γνωρίσει τον θάνατο. Ούτε συμβόλαιο έχουμε με Tον Θεό για τα επόμενα χρόνια. Ούτε εμπιστοσύνη Tου δείχνουμε με τον φόβο μας. Το αντίθετο μάλλον. Αλλά αυτά είναι θεολογικού περιεχομένου και ο σκοπός της επιστολής άλλος. Απλά θα πάμε μέσω Λαμίας γιατί έχουμε καιρό να τα πούμε.

Και σήμερα , Του Λαζάρου γαρ, έχει κάλαντα.

Κλεισμένοι λοιπόν και σε προσπάθεια “αποστείρωσης” φωνάξαμε όλοι παρά ταύτα για τα ΑμεΑ παιδιά μας. Για την συνέχιση της ρουτίνας τους. Για το δικαίωμα της εξόδου τους, για να μην έχουμε σκηνικά σαν την αυτοκτονία του χειμώνα. γιατί ο ιός της αναπηρίας Κες και Κοι ούτε φάρμακο ούτε εμβόλιο παίρνει.

Και κερδήθηκε αυτή η ελευθερία.

Το ανακοίνωσε η κυβέρνηση.

Αλλά ο λαός δεν είναι μορφωμένος στην αναπηρία. Δεν έμαθε, δεν εκπαιδεύτηκε στην +πάθεια, στην +πόνοια, στην εν+αίσθηση…

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΦΕΡΟΥΝ +

Μια μάνα στην Ηλεία ανέπνευσε. Σαν να ανάρρωσε από τον ιό, που μας τρομοκρατεί. Σαν να βγήκε από την εντατική και πήρε την πρώτη της καθαρή ανάσα. Επιτέλους-σκέφτηκε, αγρίμι θα καταντήσει το παιδί. Άστο να πα να πετάξει τα σκουπίδια τουλάχιστον. Φαίνεται άλλωστε, με τόση νοητική στέρηση… αλίμονο…

Όμως ακόμη και τα ευκόλως φαινόμενα τελικά με τόσο φόβο απλωμένο στους δρόμους στους οποίους πλέον, δεν ακούγονται τα βήματα, τα φιλιά, οι αγκαλιές, τα γέλια, οι καλημέρες και οι εγκάρδιες καληνύχτες μας…, δεν φαίνονται.

Γι αυτό ξυλοκοπήθηκε ο 22χρονος στην Ηλεία.

Όχι δεν θα βρίσω τους αστυνομικούς.

Μαίνομαι όμως κατά της παντελούς έλλειψης εκπαίδευσης και ενημέρωσης του πολίτη για τον ΑμεΑ συνάνθρωπο. Για την έλλειψη προγραμμάτων επιμόρφωσης και αλληλεγγύης σε αυτούς τους ανθρώπους που μας χρειάζονται. Που δεν ξέρουν να απαντήσουν ούτε το όνομά τους αν τρομοκρατηθούν, που φυσικά θα τρέξουν να γλυτώσουν αφού εκείνη την ώρα οι αστυνομικοί με τις κουκούλες είναι οργανωμένη επίθεση εξωγήινη εναντίον τους, δεν ξέρουν τι να κάνουν και οι γονείς τους δεν είναι εκεί να τους υπερασπιστούν….

Χαμένοι, μόνοι κι έρημοι.

Βγήκε η μάνα λέει και ούρλιαζε….

Αν δεν είχε μάνα?

Πόσο θα ζήσεις καημένη μάνα να ουρλιάζεις:

“μη!!! είναι άρρωστο!”

Έσταξε η καρδιά μου αίμα σήμερα.

Όχι δεν θα κρίνω τους αστυνομικούς.

Θα παρακαλέσω όμως:

Βγάλτε τις διόπτρες που έχετε και δείτε με την καρδιά σας. Πάνω από όλα είμαστε όλοι άνθρωποι. Συνεργοί και συνοδοιπόροι σε αυτό που ζούμε. Και να θυμάστε υπάρχουν καρδιές στα στήθη μας.

Κι αυτές ΔΕΝ αποστειρώνονται.

Στοχεύονται όμως, αυτό ναι.

Προσέξτε και αναρωτηθείτε: ποιος τελικά είναι ο εχθρός;

Όταν τελειώσει αυτό, έχουμε ένα χρέος:

Να πιέσουμε .

Να γίνουν Ειδικά Σχολεία, δια βίου μονάδες ΕΑΕ και ΚΔΑΠ ΜΕΑ παντού.

Να γίνει τηλεοπτική καμπάνια και ενημερωτικές εκδηλώσεις σε συνεργασία με τους ανά τη Ελλάδι Δήμους και τις Ιερές Μητροπόλεις για τις αναπηρίες, την αναγνώριση και υποστήριξή τους, καθώς και προγράμματα που θα φέρνουν τα παιδιά με αναπηρία σε συνεκπαίδευση αρκετές φορές τον χρόνο με νευροτυπικά παιδιά, ώστε να ομαλοποιείται η σχέση και το συναίσθημα μεταξύ τους, μαθαίνοντας τα σε μια υγιή μελλοντική συνύπαρξη.

Αυτό δηλαδή που δεν έχει καλλιεργηθεί έως τώρα γιαυτό είναι έτσι ΧΑΛΙΑ ο κήπος της Κοινωνίας μας.

Κι αν δεν το κάνει το κράτος σε συνεργασία με όλους εμάς θα το κάνουμε εμείς μόνοι μας.

Με ομόνοια και αλληλεγγύη.

Δεν είναι ώρα για μητέρες που ουρλιάζουν.

Καλό υπόλοιπο έως Την Ανάσταση,

Μετά καρδίας αιμορραγούσης